Söylemek! söylemeyi bilmek! varlığı yazıya dökülmüş sesin, zihindeki görüntülerin üzerine kurabilmek! hayat daha fazlasına değmez: ondan ötesi, erkeklerden ve kadınlardan, farazi aşklardan ve sahte gerçekliklerden; birbirimizi sindirmek ve unutmak için kurnazca oyunlardan, adına gökyüzü denilen duygudan yoksun, soyut koca mavi kayanın altında- bir taşı kaldırınca kaçışıveren böcekler gibi- dört bir yana koşturup duran varlıklardan ibaret.

Bir şey kalmaz geride,hiçbir şey,
Hiçiz biz. 
Biraz güneşte,biraz havada geciktiririz 
üzerimize çöken solunamaz karanlığı, 
küçük düşürülen,dayatma altındaki yeryüzünü.
 Üreyen,ertelenmiş cesetler,
 kararlaştırılmış yasalar,görülmüş heykeller, bitirilmiş methiyeler


 Her bir şeyin kendi mezarı vardır.
Bizlerin, bildik bir güneşin kan bağışladığı etin akşamı oluyorsa,
 onların neden olmasın?
Öyküyüz biz,öyküler anlatan,başka hiç.